Περιεχόμενο
Συχνά κατά τη συγκομιδή και την περαιτέρω χρήση πεπονιών, ιδίως πεπονιών, παρατηρούνται σοβαρές αλλαγές στη γεύση και τη μυρωδιά τους. Συνήθως, το πεπόνι είναι πικρό ή έχει μια ειδική «χημική μυρωδιά», για παράδειγμα, τη μυρωδιά της ακετόνης. Φυσικά, πολλοί καταναλωτές είναι επιφυλακτικοί με τέτοιες εκδηλώσεις και δεν τρώνε τέτοια προϊόντα. Και πρέπει να πω ότι οι φόβοι τους είναι βάσιμοι.
Κατάλογος πιθανών αιτιών υποβάθμισης γεύσης πεπονιού
Μπορεί να υπάρχουν διάφοροι λόγοι για την επιδείνωση της γεύσης του πεπονιού. Συνήθως σχετίζονται με λάθη στη φροντίδα των φυτών. Αυτά περιλαμβάνουν:
- Λάθη στην επιλογή της κλιματικής ζώνης καλλιέργειας. Το πεπόνι είναι ένα θερμόφιλο φυτό και απαιτεί περισσότερη συντήρηση σε ψυχρότερες περιοχές. Σε πολύ κρύα κλίματα, γενικά δεν συνιστάται η καλλιέργεια πεπονιού σε εξωτερικούς χώρους.
- Η έλλειψη υγρασίας, καθώς και η υπερβολική υγρασία, μπορούν να αλλάξουν τη γεύση του πεπονιού και τη συνέπεια του πολτού του.
- Η χρήση υπερβολικών δόσεων ορυκτών λιπασμάτων (ειδικά εκείνων που περιέχουν άζωτο) οδηγεί στην εμφάνιση ξινή ή πικρή γεύση στα φρούτα.
- Εάν ο καρπός είναι υπερβολικά εκτεθειμένος στο πεπόνι, δηλαδή για να τους φέρει σε κατάσταση υπερβολικής, μια ισχυρή «χημική» απόχρωση εμφανίζεται στη γεύση και τη μυρωδιά τους, που θυμίζει τη μυρωδιά της ακετόνης ή του διαλύτη.
- Οι μυκητιακές ασθένειες, ιδίως το fusarium, οδηγούν στην εμφάνιση πικρής γεύσης στον καρπό.
- Η μηχανική βλάβη στα φρούτα είναι ένα επιπλέον μέρος για την είσοδο βακτηρίων, η δραστηριότητα των οποίων οδηγεί όχι μόνο στην εμφάνιση δυσάρεστης οσμής και γεύσης, αλλά και στην αλλοίωσή τους.
Επιπλέον, άλλες μορφές ακατάλληλης φροντίδας των φυτών και συμβάντα τυχαίας φύσης (για παράδειγμα, προσβολές από παράσιτα κ.λπ.) αποδίδονται στους λόγους για την επιδείνωση της γεύσης των φρούτων.
Πώς η σύνθεση και η φροντίδα του εδάφους επηρεάζουν τη γεύση του πεπονιού
Η επίδραση της σύνθεσης του εδάφους και ο βαθμός "καλλωπισμού" του είναι μία από τις δύο προϋποθέσεις για την απόκτηση καλής συγκομιδής των θεωρημένων πεπονιών και κολοκυθών (μια άλλη σημαντική προϋπόθεση είναι η παρουσία μεγάλης ποσότητας θερμότητας και φωτός).
Τα πεπόνια αναπτύσσονται καλύτερα σε ανοιχτό μαύρο έδαφος κ.λπ. Εδάφη "Κάστανο" με υψηλό βαθμό υγρασίας. Ωστόσο, δεν πρέπει να πιστεύουμε ότι τα πεπόνια μπορούν να αναπτυχθούν μόνο σε τέτοια εδάφη.
Η κύρια απαίτηση για το έδαφος είναι η καλή παροχή θρεπτικών συστατικών (άζωτο, κάλιο και φώσφορος) και επαρκής ποσότητα υγρασίας. Είναι δυνατόν να διασφαλιστεί η παρουσία θρεπτικών ουσιών στο έδαφος εάν εφαρμοστούν λιπάσματα (κυρίως οργανικά). Ένας από τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους είναι να προσθέσετε σάπια κοπριά στο φθινόπωρο όργωμα σε ποσότητα έως 600 κιλά ανά εκατό τετραγωνικά μέτρα. Αυτή η ποσότητα λιπάσματος είναι αρκετή για να πάρει μια καλλιέργεια πεπονιού την επόμενη σεζόν χωρίς επιπλέον λίπανση.
Η μείωση της ποσότητας των θρεπτικών ουσιών επηρεάζει κυρίως το μέγεθος των φρούτων. Αλλά η μη συμμόρφωση με τους κανόνες ποτίσματος οδηγεί όχι μόνο στη σύνθλιψη των φρούτων, αλλά και σε επιδείνωση της γεύσης. Στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων, το πεπόνι είναι πικρό όχι από την παρουσία νιτρικών αλάτων στους ιστούς του, αλλά από ακατάλληλο πότισμα.
Ποιοι κανόνες για την ανάπτυξη πρέπει να ακολουθούνται
Η καλλιέργεια κάθε καλλιέργειας πρέπει να συμμορφώνεται πλήρως με τους κανόνες της γεωργικής τεχνολογίας για αυτήν. Το πεπόνι δεν αποτελεί εξαίρεση.Πρέπει να τηρούνται όλες οι προϋποθέσεις για την καλλιέργεια πεπονιού. Το πιο σημαντικό είναι η θερμοκρασία στην οποία διατηρείται η καλλιέργεια. Αυτό σημαίνει, για παράδειγμα, ότι δεν πρέπει να καλλιεργείτε πεπόνια σε εξωτερικούς χώρους σε κρύα κλίματα.
Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό για τις νότιες ποικιλίες που απαιτούν όχι μόνο την κατάλληλη θερμοκρασία του αέρα, αλλά και μια αποδεκτή θερμοκρασία του εδάφους. Επιπλέον, κάθε πεπόνι χρειάζεται πολύ φως του ήλιου για να ωριμάσει σωστά.
Εάν υπάρχει υποψία ότι το έδαφος στην περιοχή μπορεί να περιέχει σπόρια μυκήτων ή προνύμφες παρασίτων, πρέπει να υποβληθεί σε προκαταρκτική επεξεργασία με κατάλληλο παρασκεύασμα. Μετά από μια τέτοια θεραπεία, θα πρέπει να περιμένετε τουλάχιστον δύο μήνες πριν από τη φύτευση του φυτού.
Η επιλογή του τόπου για την καλλιέργεια πεπονιών (και γενικά των πεπονιών) είναι επίσης σημαντική. Η περιοχή όπου καλλιεργούνται πεπόνια πρέπει να απομακρυνθεί σε ασφαλή απόσταση από δρόμους (τουλάχιστον 100 μέτρα) ή από μεγάλες επιχειρήσεις (τουλάχιστον 1 χιλιόμετρο).
Είναι επίσης σημαντικό να μην αφήνουμε τα πεπόνια να ξεπεράσουν. Όταν είναι υπερβολική, οι μεταβολικές διεργασίες στα φρούτα σταματούν και πολλά απόβλητα των κυττάρων (και εκκρίνονται πάντα σε όλους τους ζωντανούς οργανισμούς) ενδέχεται να μην αφαιρεθούν από τα φρούτα στο περιβάλλον, αλλά να παραμείνουν σε αυτό. Επιπλέον, τα υπερβολικά φρούτα είναι το ιδανικό έδαφος αναπαραγωγής για βακτήρια που προκαλούν εντερική δυσφορία.
Γιατί το πεπόνι μυρίζει και έχει γεύση ακετόνης
Το άρωμα και η γεύση του πεπονιού (και οποιοδήποτε παρόμοιο προϊόν - ανανάς, μπανάνες, ροδάκινα κ.λπ.) οφείλεται στην παρουσία μεγάλου αριθμού εστέρων σε αυτά. Μια μικρή συγκέντρωση τέτοιων ουσιών δημιουργεί το πολύ φρουτώδες άρωμα χαρακτηριστικό των ώριμων φρούτων. Εάν η συγκέντρωση τέτοιων ουσιών υπερβαίνει ορισμένες κρίσιμες τιμές, τότε η μυρωδιά τους γίνεται παρόμοια με την «μυρωδιά της ακετόνης».
Λόγοι για την εμφάνιση της μυρωδιάς και της γεύσης της ακετόνης στο πεπόνι
Οξεικός αιθυλεστέρας και οξικός ισοαμυλεστέρας εμφανίζονται σε υψηλές συγκεντρώσεις στα πεπόνια και σε άλλα φρούτα καθώς ωριμάζουν. Η υπέρβαση οδηγεί σε αυτόλυση εμβρυϊκών ιστών - μια διαδικασία αυτο-πέψης που προκαλείται από επιβράδυνση των μεταβολικών διεργασιών με υπερβολική ωριμότητα.
Η αυτόλυση οδηγεί στην απελευθέρωση μεγάλης ποσότητας του ίδιου οξικού αιθυλεστέρα. Ωστόσο, αυτή η ουσία από μόνη της δεν είναι επικίνδυνη, καθώς η συγκέντρωσή της, ακόμη και σε μεγάλα φρούτα, είναι πολύ χαμηλή για να αποτελέσει κίνδυνο για τον άνθρωπο.
Το πρόβλημα είναι ότι η μυρωδιά της ακετόνης είναι ένας δείκτης ότι τα βακτήρια αναπτύσσονται μέσα στο έμβρυο, τα οποία δεν αποτέλεσαν σοβαρή απειλή μέχρι την υπερβολική. Όταν ξεκίνησε η διαδικασία της αυτολύσεως των φρούτων, η απόσυρση και των δύο βακτηρίων από τους ιστούς και τις κοιλότητες του εμβρύου, και τα απόβλητά τους σταμάτησαν, και άρχισαν να πολλαπλασιάζονται μέσα στο πεπόνι ανεξέλεγκτα. Δηλαδή, τα απόβλητά τους, που αποτελούνται κυρίως από νεκρές πρωτεΐνες και αμίνες, αποτελούν κίνδυνο για τον άνθρωπο.
Είναι δυνατόν να τρώμε τέτοια πεπόνια
Ακόμα κι αν το άρωμα κυριαρχείται από μια φρουτώδη μυρωδιά και οι νότες του οξικού αιθυλεστέρα είναι ελάχιστα αισθητές, τότε αυτό δείχνει ότι το πεπόνι είναι ήδη υπερβολικό και μπορείτε να το φάτε με δική σας ευθύνη και με κίνδυνο. Σε αυτήν την περίπτωση, δεν θα υπάρξουν ιδιαίτερα σοβαρές συνέπειες, περίπου το 80% αυτών των φρούτων δεν αποτελούν κίνδυνο για τον άνθρωπο. Και, στην πραγματικότητα, η εφαρμογή του όρου «κίνδυνος» σε μια αδύναμη εντερική διαταραχή δεν είναι πολύ σωστή.
Σε περίπτωση που ο οξικός αιθυλεστέρας κυριαρχεί στη μυρωδιά του πεπονιού, δεν πρέπει να το φάτε. Και λίγοι άνθρωποι θα έχουν την επιθυμία να χρησιμοποιήσουν ένα προϊόν με σαφή «τεχνική» γεύση.
Εάν το πεπόνι έχει τη γεύση της ακετόνης, απαγορεύεται αυστηρά η χρήση του, καθώς ο αριθμός των βακτηρίων που αναπτύσσονται ταυτόχρονα με την απελευθέρωση οξικού αιθυλεστέρα είναι ήδη πολύ μεγάλος σε αυτό. Κατά συνέπεια, η συγκέντρωση των αποβλήτων τους, τα οποία αποτελούν πιθανό κίνδυνο για τον άνθρωπο, είναι επίσης πολύ υψηλή. Και εδώ μια ήπια διαταραχή μπορεί να εξελιχθεί σε σοβαρή δηλητηρίαση.
συμπέρασμα
Εάν το πεπόνι είναι πικρό, με υψηλό βαθμό πιθανότητας αυτό σημαίνει ότι έγιναν λάθη κατά την καλλιέργειά του, και αυτό το προϊόν δεν πρέπει να καταναλώνεται. Ακόμα κι αν ουσίες που προκαλούν δυσάρεστη γεύση ή μυρωδιά δεν είναι επικίνδυνες για τον άνθρωπο, αποτελούν συντρόφους σοβαρότερων διαδικασιών που πραγματοποιούνται εντός του εμβρύου. Αλλά οι συνέπειες αυτών των διαδικασιών μπορεί να είναι πολύ πιο σοβαρές.
